tu od razu mam pytanie
czy w przypadku "A researcher has to be completely objective in his or her findings." zamiast his or her można użyć one's (jako formę bezosobową)?

Dobrze Bird , że zwróciłaś nam uwagę na tę kwestię. Przyswoiłam już sobie wiedzę na eTutorze, by stosować „he or she”, "his or her" lub ” their” tam, gdzie nie wiadomo, o jaką płeć chodzi, ale po przeczytaniu Twojego postu i wskazanych materiałów ta wiedza na pewno mi się nie ulotni, a przy okazji dowiedziałam się paru rzeczy. Myślę, że nie tylko mnie głębsza znajomość tego tematu była obca i stąd te błędy w "writingach". Nawiasem mówiąc, rozwiązywałam niedawno jakiś test gramatyczny i zaimek „their” użyty w stosunku do „everyone” został zaliczony jako błąd.

Pozwolę sobie tylko, przy ogromnym szacunku do koleżanki i jej wspaniałego postu, odeprzeć zarzut bezrefleksyjności. Każdy z nas zastanawia się nad jednymi sprawami, a nad innymi nie i chyba nie ma w tym nic negatywnego - po prostu nie każdy rodzi się myślicielem dużego formatu. Jeżeli już zastawiałam się nad nierównym traktowaniem obu płci, nigdy nie sięgałam aż do symboliki języka.

Wracając do angielskiego - materiały polecone przez Bird plus Oxford Dictionaries Blog, do którego dokopiemy się w pierwszym linku, opisują, jakich wyrażeń możemy użyć. Nie ma tam „one’s”. Nie roszczę sobie najmniejszych pretensji do bycia ekspertem, ale wywnioskowałam, że chyba jednak nie można zastąpić „his or her” przez one’s.

Posługiwać się na co dzień językiem i nie dostrzegać wykluczenia? To jest właśnie bezrefleksyjność, a w innych przypadkach tzw. syndrom ofiary lub celowe podtrzymywanie status quo. Hasła "myślicielstwo wielkiego formatu" czy "sięganie aż do symboliki języka" sugerują zawiłe zagadnienie filozoficzne, którym zajmuje się niewielka grupka uczonych. Tutak jednak wystarczy umieć patrzeć (i chcieć patrzeć). Na podobną myśl trafiłam w książce "Świat bez kobiet", która traktuje o "okazywaniu zdziwienia wobec zjawisk, które wszyscy znają, z którymi stale obcują i z powodu tej swojskiej powtarzalności uważają je za normalne. A tymczasem to patologia społeczna. Trzeba tylko umieć patrzeć".

Wśród ludzi, którzy negują dyskryminującą gramatykę są nie tylko kobiety, ale również mężczyźni (chcę to podkreślić i dodać, że aby stanąć w obronie kobiet trzeba mieć jaja). Mój ulubiony biolog, Richard Dawkins, twierdzi w swojej książce, że "ktoś, kto nadal pisze man, a nie human, czyni to ze świadomością, że powinien przeprosić, niezależnie od tego, czy kieruje nim przywiązanie do tradycyjnego języka, czy chęć wkurzenia feministek. To duch czasów, Zeitgeist, zmienia świadomość nawet tych, którzy (rozmyślnie!) nie chcą mu się podporządkować, tylko odwracają się doń tyłem i konsekwentnie obrażają dalej".

Zwrócę uwagę na ważną treść z ostatniego podlinkowanego artykułu: "Seksizm językowy od 1987 roku jest kwestią, którą zajmuje się UNESCO. UNESCO przyjęło stanowisko, iż w trosce o precyzję wysławiania się oraz niestosowanie praktyk dyskryminacyjnych wobec kobiet, należy używać języka neutralnego płciowo. Eliminacja seksizmu to do 1990 roku również zalecenie Rady Europy".

I jeszcze jedna myśl. Dlaczego przyjmujemy, że na pierwszym miejscu zawsze ma być "he"? A dlaczego nie zastosować formy "she or he", "hers or his"? Jeśli chodzi o wypowiedź pisemną to najbardziej odpowiada mi forma "s/he" i takiej będę używać.

Stronka, która może się przydać:
http://www.putlearningfirst.com/language/23sexism/sexist.html

W języku polskim również spotykamy się z językową niewidzialnością kobiet, taki już nas los ;) Lepiej skupić się na nauce niż niepotrzebnych kłótniach.

Proszę wybaczyć, że piszę nie tylko o języku - chcę się odnieść do zarzutu patologii społecznej. Nie czuję się dyskryminowana ze względu na płeć na płaszczyźnie języka polskiego (ogólnie się nie czuję dyskryminowana). W języku polskim, tam gdzie występują formy męskie, np. określenia zawodów, stanowisk, zawsze myślałam, że najpierw jestem człowiekiem, a dopiero potem mam płeć. Jako człowiek (rzeczownik rodzaju męskiego), nie czuję się źle dlatego, że mój zawód i stanowisko są określane rzeczownikiem rodzaju męskiego.

Co do języka angielskiego - zależy mi, by poznać w jak najszerszym zakresie słownictwo, rozumieć mowę, w miarę poprawnie wyrażać się w mowie i piśmie. Dużo nad tym pracuję, a przede mną ogrom, którego nie dam rady ogarnąć. Staram się nie rozmyślać, dlaczego coś jest takie lub inne w tym języku - ja się go uczę od jego rodzimych użytkowników i przyjmuję go w takim stanie, jaki został przez nich stworzony razem z jego niekonsekwencjami i wyjątkami.

Moja postawa nie jest patologią społeczną, ani na gruncie języka polskiego, ani angielskiego.

PS Nawet jeżeli inaczej widzę pewne sprawy niż Bird

Problem, nazwę go w skrócie, "he or she" w języku angielskim istnieje, zdaje się nie tylko w Europie. Dla mnie wskazania UNESCO, Rady Europy i Oxford Dictionaries oznaczają, że powinnam się do nich zastosować. Nie tylko dla zasady, także dlatego, że sensowny jest rozwój, a nie stagnacja. Poza tym, oprócz kultury zachodniej, w której sytuacja kobiet jest dobra, są takie w których kobiety nie mają pełnych praw i dla tych kobiet wskazania językowe UNESCO czy Rady Europy to znaczący, choć tylko symboliczny gest.

Główny post tego wątku to nie żadne głupoty ani bzdury, tylko inteligentne i lekkie przedstawienie pewnej kwestii językowej, nie do końca rozwiązanej przez samych językoznawców. Fakt, że ta kwestia wynika z postawy społecznej, nie może oznaczać, że nie powinno się o tym pisać na forum językowym. Zastanawiam się, jak przyjęli tę sprawę Brytyjczycy i Irlandczycy. Czas pokaże co się przyjmie.