W celu zrozumienia różnicy trzeba poznać czas Present oraz czas Present Continuous.
Dla nas z polskim językiem ojczystym oba czasy są teraźniejsze i stąd kłopot w uchwyceniu różnicy.
Wybierając jeden z obu wariantów "angielskiego" czasu teraźniejszego wyraża się dodatkową(!) informację.
Wersja continuous (ciągła) informuje o tym, że coś dzieje się jednorazowo, ale akurat(!) w tym momencie. Przynajmniej taki stan wiedzy posiada albo chce podkreślić autor wypowiedzi.
Wersja bez continuous oznacza generalne (wielorazowe) poddawanie podmiotu jakiejś czynności, bez specyfikacji, że ma to akurat miejsce. (Porównaj: "Idę do kina." versus "Chodzę/chadzam do kina.")
Warto sięgnąć do odpowiedniej lekcji, która w punktach opisuje kiedy wybrać jaki wariant.
Warto zrobić to też przed przejściem do czasu przeszłego i przyszłego, w których również (analogicznie do teraźniejszego) występują warianty ciągłe i nieciągłe.
Potem dojdzie jeszcze osobny czas, który określa czynność teraźniejszą, ale także trwającą już pewien czas w przeszłości. Użycie tego czasu jest znów używane do przekazania dodatkowej informacji o położeniu czynności "na osi czasu".
Będzie też czas zaprzeszły, który "był-zniknął" z języka polskiego, a służy do wskazywania, że coś stało się jeszcze wcześniej niż opowiadana w czasie przeszłym relacja. (Taki sam czas jest też w niemieckim.)
Wszystkie czasy posiadają oba warianty: ciągły i nieciągły, używane do zawierania dodatkowych informacji, nieobecnych w polskiej gramatyce. Dlatego porządne ogarnięcie wariantu continuous trzeba zrobić na początku, czyli teraz.
Z grubsza byłoby tyle o czasach, na A2-B1 wystarczy.