"Dare" to trochę skomplikowany czasownik.

W "Słowniku Współczesnym" Longmana mamy:
dare odważać się: dare (to) do sth
Robbins wouldn't dare argue with the boss.

Przytoczę też fragment notki gramatycznej znajdującej się przy tym haśle.

"Dare występuje najczęściej w przeczeniach i pytaniach, zachowując się jak czasownik modalny lub jak zwykły czasownik. Nawet w tym ostatnim przypadku często opuszczamy "to" w przeczeniach oraz po "will" i "would"."

W słowniku Oxford Wordpower piszą: Dare zazw. występuje przed bezokolicznikiem bez "to": Nobody dared (to) speak.

Jak widać w niektórych przypadkach użycie "to" przed bezokolicznikiem jest opcjonalne.

Można to podsumować:

1) "Dare" stosowany jak czasownik modalny - bez "to" przed bezokolicznikiem
2) "Dare" jako zwykły czasownik w przeczeniach oraz po "will" i "would" - "to" przed bezokolicznikem jest opcjonalne
3) "Dare" jako zwykły czasownik w pozostałych przypadkach - z "to" przed bezokolicznikiem

W Twoich przykładach, w pierwszym zdaniu mamy "dare not" czyli użycie "dare" jako czasownika modalnego (wskazuje na to przeczenie bez czasownika posiłkowego), natomiast dwa kolejne zdania pasują do przypadku drugiego, czyli zastosowania "dare" po "would".