Zdecydowanie TAK. Ja w Twoim wieku zacząłem z poszerzonym niemieckim od zera. Bez przodków i wsparcia domowników. Po każdym semestrze miałem mimo starań tylko czwórkę (szóstek wtedy nie było). Po czterech latach pozwoliłem sobie wyjechać na studia do Rzeszy i "z marszu" wszedłem na wykłady i seminaria. Rozumiałem praktycznie wszystko co mówili wykładowcy i asystenci na ćwiczeniach. Od początku robiłem notatki po niemiecku. Po polsku się nie dało, bo było to za wolne, ze względu na konieczność tłumaczenia, zmiany szyku zdania i ponownego formułowania myśli. Tak samo mieli dwaj inni koledzy z mojej klasy z ogólniaka, ale nie wszystkim z Polski na moim roku akademickim było tak fajnie i do jednego semestru potrzebowali na "dojście".
Jak się jest starszym oraz dużo starszym (mam 55), to jest trudniej, bo dziurka do wciskania wiedzy do głowy jest o wiele ciaśniejsza. Nauka wymaga więc więcej wytrwałości, niewysychającej motywacji. Są jednak na tym forum duuużo starsi od Ciebie, którym się... udaje i mam nadzieję, że się chociaż krótko dopiszą poniżej.

Uczenie się języka nie zależy od wieku tylko od chęci i motywacji do tego.

Mam prawie 17 lat i potrafię się chyba ze wszystkimi dogadać po angielsku. Pisanie i mówienie nie stanowi dla mnie żadnego problemu.

Jak miałam 15 lat to w wakacje zostałam rzucona na głęboką wodę - musiałam mówić po angielsku, bo inaczej nie miałabym jak rozmawiać z kuzynkami. Wtedy nauczyłam się mówić, bo w szkole praktycznie się nie rozmawia po angielsku niestety.

Pewnie że możesz :) 16 lat to wciąż młody umysł.
Ja co prawda uczę się od dziecka, ale miałam teraz długą przerwę i wciąż wielu rzeczy nie wiem, ale wiem że wystarczy przysiąść nad językiem, tak regularnie i po jakimś czasie będziesz szprechała bardzo dobrze ;)
Możesz np sobie ustalić, że np uczysz się w poniedziałki, środy i piątki po 15 minut wieczorkiem (15min nie jest tak zniechęcające jak nawał materiału po 3h) i się tego trzymać.

Parseq. Ma dużo racji. Nie wiem czy to jest różnica x4, x3, czy 2,5x.
Jest pewne, że codzienność nauki jest ważna. InnaWika ma naszego JP2 za postać historyczną, ja nie.

Rzeczywiście uczenie jest szczególnym przywilejem w latach przed 20, może jeszcze parę lat studiów. Jednak zawsze warto się uczyć.

Parseq/ Inna Wikka - dziękuję - dokładnie o to mi chodziło.
To dodam tylko iż JPII widziałem - po raz pierwszy - parę lat po studiach, w Gnieźnie, gdy był biskupem Krakowa, a do jego papieskiej posługi jeszcze był daleki horyzont czasu. Byliśmy tam z pielgrzymką na dzień sw. Wojciecha.